प्र ती क्षा

 

वैष्णवी अंदूरकर

​

एका विस्तीर्ण कोरड्या पठारावर 

एकच झाड; निष्पर्ण..शुष्क 

कधीतरी लसलसून डवरल्याची

साक्ष देणाऱ्या वाळक्या फांद्या.

रखरखीत तापल्या उन्हात

आजूबाजूचं सगळंच जळून गेलं तरी 

तग धरून बसलेलं एकुलतं एक झाड.

न राहवून विचारलंच शेवटी, 

​

“ इतकी आस जगण्याची?”

​

थरथरलं जरा,

झुळूकही नसतांना वाऱ्याची. 

​

“खूप खूप वर्षांपूर्वी, 

वचन देऊन गेलाय एक पक्षी…

परत येण्याचं…

म्हणून फक्त..त्याच्यासाठी…”

​

काय बोलू?

अवघड असतेच प्रतीक्षा

आणि त्याहून बांधिलकी..

​

माझ्या डोळ्यातला पाऊस 

झाडाच्या खांद्यावर…

तेवढीच ओल त्याच्यासाठी 

समजून घेतल्याची..

जवळीक वेदनेशीही असतेच की..

​

वैष्णवी अंदूरकर

​