मला कधी वाटलंही नव्हतं की मी लिखाण करेन,कविता करेन पण माझ्या रिकाम्या वेळात माझ्यामधल्या लेखिकेची माझी ओळख झाली. मी वाचन करू लागले. माझा मराठीचा बोल ह्या ग्रुपची मी सदैव ऋणी राहेन की त्यांच्यामुळे लेख लिहायला आणि लिखाण सुधारायला मी शिकले. सिंगापूरच्या ऋतुगंध मासिकामध्ये जेव्हा माझा पहिल्यांदा लेख छापून आला होता तेव्हा मला जे काही वाटलं ते मी शब्दातसुद्धा मांडू शकत नाही. वर्षभर मी त्या मॅगझीनसाठी लिहिले. मामबो च्या छापील दिवाळी अंकात माझा लेख मी जेव्हा पाहिला तेव्हा आनंद गगनात मावला नाही. पहिल्यांदाच त्या लेखासाठी जेव्हा ऑडिओ रेकॉर्डिंग केलं तो अनुभवसुद्धा भन्नाट होता. नवीन गोष्टी शिकण्यात खूप मजा आली होती. सिंगापूरला राहून सगळी ठिकाणं एवढी छान माहिती झाली आहेत की फिरायला येणाऱ्या कोणाला त्यांची आयटीनररी बनवून द्यायची पण आवड मला निर्माण झाली. त्यात सुद्धा एक मजा वाटू लागली आणि काही काळासाठी टूर ऑपरेटर असल्यासारखं पण वाटू लागलं.

 

ऑफिसमध्ये काम करणाऱ्या माझ्या सर्वसामान्य मुलीचा गृहिणीपर्यंतचा प्रवास अफलातून होता. मी गमावली ती नोकरी आणि नोकरी केल्यावर मिळणारी सॅलरी. पण त्या बदल्यात नव्याने आयुष्याची सुरुवात केलेल्या मला कितीतरी गोष्टी नव्याने शिकायला मिळाल्या आणि मी अजून शिकतेच आहे. स्वावलंबनाचा धडा मला सिंगापूरने दिला. नव्याने गृहिणी म्हणून रूजताना अनेक कठीण गोष्टींचा सामना दिला पण जेव्हा कधी यश मिळाले तेव्हा तो आनंद शब्दात व्यक्त न करता येण्यासारखा होता. आपल्याला कसे जमेल हा विचार करत बसण्यापेक्षा विहिरीत उडी टाकायची आणि मग आपोआप पोहायला शिकता येतं, असा विचार करून जर आयुष्य जगलो तर किती छान जगता येतं हे मी स्वानुभवातून नक्कीच सांगू शकते.

 

परदेश फिरण्याची स्वप्नं पाहणारी ती राजकन्या आता राणी बनून होम मिनिस्टर झाली आहे आणि तिच्या राजासमवेत सिंगापूर नावाच्या राज्यात सुखासमाधानाने आपल्या मुलांसोबत गुण्यागोविंदाने नांदत आहे.

​

श्रद्धा सोहोनी

​