मागील पानावरुन..

​

वयाच्या तिशीच्या सुरुवातीला उच्च शिक्षणासाठी मी ऑस्ट्रेलियात गेलो तेव्हा मला माझ्या कर्तृत्वाचा अभिमान जरूर वाटत होता. स्वतःच्या पायांवर खंबीरपणे उभं राहण्याच्या पुण्याच्या अनुभवांवरून  मला असं वाटलं होतं की मी आता कोणत्याही संकटाला तोंड देऊ शकतो आणि यशस्वी होऊ शकतो. पण ह्या माझ्या अभिमानाला ऑस्ट्रेलियात लगेच तडा गेला. तिथे वेगळ्याच तऱ्हेची संकटं माझी वाट पाहत होती. पहिली गोष्ट म्हणजे मी तिथे ज्याच्यासाठी गेलो होतो - म्हणजे उच्च शिक्षणासाठी - ते काही मला सुरुवातीच्या काळात रुचलं नव्हतं. मग त्याचा नाद सोडून मी नोकरी मिळवण्याचा प्रयत्न केला पण त्या प्रयत्नांतही यश मिळालं नाही.

​

ऑस्ट्रेलियात तेव्हा व्यावसायिक नोकरीच्या संधी कमी होत्या आणि गौरवर्णी नसलेल्या कसबी इंजिनियर्सचा त्यांना अनुभव नव्हता. तिथल्या बहुसंख्य लोकांना भारत तंत्रज्ञानात किती प्रगत आहे ह्याची कल्पनाच नव्हती त्यामुळे "हॅ! भारतातला इंजिनियर! ह्याने काय टेक्नॉलॉजी पाहिली असणार? ह्याला काय येत असणार? ह्याला काय कळणार?"  ह्या त्यांच्या दूषित पूर्वग्रहाशी सामना करावा लागला. शेवटी असं वाटायला लागलं की ही,"जबरदस्तीने घरी बसण्याची भयंकर बेकारी नको. मला कोणतंही काम चालेल - द्या! मी करीन ते काम! अगदी एखाद्या कामगाराचं काम असलं तरी चालेल. ते करायला मी तयार आहे पण हे बिनकामाचं घरी बसणं नको!" अशी माझ्या मनाची तयारी झाली. पण माझं कॉलेज शिक्षण अशा तऱ्हेची  नोकरी मिळवायच्या आड येत होतं.

 

माझी ही नोकरीधंदा नसल्याने आणि घरी एकाकी असल्यामुळे चाललेली घालमेल पाहून शेवटी माझ्या अपार्टमेंटच्या मालकाने मला त्याच्या शेतावर काम करायला येशील का अशी विचारणा केली. त्याच्या शेतावर त्याचे घोड्यांचे तबेले होते. रिअल इस्टेट बरोबरच शेती आणि घोडे पाळणे/विकणे अशातऱ्हेचे त्याचे जोडधंदे होते. त्याचं वाक्य ऐकून एक क्षणभर माझ्यासाठी काळ गोठला! एकीकडे बेकारीतून सुटका करणारी नोकरीची संधी होती तर दुसरीकडे मायदेशात स्वतःची आणि बायकोची उत्कृष्ट चाललेली करियर वाऱ्यावर टाकून ह्या परदेशात आता 'शेतमजूर' होऊ पाहणारा मी! पण ही नोकरीसुद्धा मी केली नाही तर बेकारांच्या रांगेत उभा राहणारा मी! कोणतं चित्र चांगलं आहे? कशासाठी मी आलो इथे? काय बोचत होतं मला म्हणून निघालो तिथून?

 

माझा चेहरा बघून तो बिचारा घाईघाईने माझी माफी मागत मला म्हणाला,"तुझ्याकडे कॉलेजची डिग्री आहे हे मला माहित आहे पण तू नुसता घरी बसून तरी काय करणार? काहीतरी व्यर्थ विचार करत बसशील आणि डिप्रेस होशील. त्यापेक्षा माझ्या प्रॉपर्टीवर काम कर, त्यात मन गुंतव आणि जेव्हा तुला तुझ्या मनाजोगती नोकरी मिळेल तेव्हा तू निघून जा. नो प्रॉब्लेम." मी त्याच्याशी हस्तांदोलन करत म्हणालो,"जॉर्ज - तुला कल्पना नाही की मला ही नोकरी देऊ करून तू माझ्यावर किती उपकार केले आहेस ते. तू कशाला माझी माफी मागतोस - हा तुझ्या मनाचा मोठेपणाच आहे. तुला काम करणाऱ्या माणसाची गरज आहे आणि मला कामाची गरज आहे. मग त्यात भीडभाड कसली? मला कोणतंही काम लहान मोठं वाटत नाही. मी तुझ्या शेतावरचं काम आनंदाने करेन. मला फक्त पंधरा दिवस मुदत दे. मला दोन मुलाखतींची निमंत्रणं आली आहेत. त्या मुलाखती झाल्या की मी माझा निर्णय तुला कळवेन. मनापासून धन्यवाद!"

​

सुदैवाने त्यातल्या एका ठिकाणी माझं कोष्टक जमलं आणि पुढची दहा वर्षं माझं उच्च शिक्षण, नोकरी, संसार व्यवस्थित झाला. ऑस्ट्रेलियात आम्ही सगळे चांगलेच रुजलो आणि वाढलो. पण अतिप्रगत रिसर्च करण्यासाठी एक चांगली संधी माझ्यासाठी अचानक चालून आली आणि पुन्हा एकदा आम्ही आमचं चंबूगबाळं आवरलं आणि अमेरिकेला प्रयाण केलं. इथे नव्या गावात, नव्या संस्कृतीत, नव्या लोकांशी ओळखी करून घेत, नवी मैत्री करत आमचं आता बस्तान पिट्सबर्गला नीट बसलं आहे. इथे सुरुवातीच्या काळात जे भले बुरे धक्के बसायचे ते बसलेच, आश्चर्यचकित व्हायचीही वेळ आली पण ह्यावेळी आमचा अनुभव आमच्या पाठीशी होता.

​